And then there were two....

Hallo allemaal in Hollanda,

En toen waren we nog maar met zijn tweetjes. Na 3 weken rondreizen en avonturen hebben we in Punta Arenas (Chili) afscheid genomen van Iselin en Cees. Kostte wel even een traantje, maar over 7 maanden zijn ze er weer. Eerste helft is ook gelukt. Gert en ik zijn gisteren van Punta Arenas naar Puerto Montt gevlogen. We hadden de goedkoopste tickets die er waren bij sky airlines en we verwachtten al min of meer dat we op de vleugel moesten zitten. Maar het werd een zeer relaxte reis. 1 Blik op Gert-Jan en we kregen de plaatsen bij de noduitgang, dus lekker de benen gestrekt. En tot onze verassing kwam er ook nog een flinke lunch langs met een schandalig lekker mokkagebakje als toetje.

In Puerto Montt de bus richting centrum en vandaar de heuvel opgelopen naar casa perla waar we 3 nachten logeren. Perla is een schat van een vrouw die en hostel runt in een oeroud houten huis vol met spullen van de jaren 20 tot 50. Ontbijten doen we met zijn allen aan een enorme keukentafel en er worden veel reisverhalen uitgewisseld. Wij zijn maar kneusjes hoor met onze maand reizen. 3 maanden is wel een beetje het minimum wat je om je heen hoort.
Op advies van Perla hebben we gisteravond gegeten in de bar Cirus. Geen toeristen daar, alleen mensen uit de buurt. Nou dat klopte, het zat vol met locals die op hun beurt weer vol zaten met wijn en bier.
Er was 1 man die echt opviel, strak in het pak, koffertje bij, viel echt uit de toon. Op een gegeven moment kregen we door dat hij vol zat met dwanghandelingen. Elke keer zijn stropdas straktrekken, daarna over zijn revers wrijven, zijn koffer aanraken en de gordijnen een stukje open en dicht. Na elke serie wees hij met zijn wijsvinger naar zijn koffer en knikte. Keurig manneke verder, maar wij werden wel bang dat zijn hoofd een beetje op zou zwellen na al dat trekken aan zijn stropdas.

De wijn in dit cafe werd trouwens aan de bar met een trechter vanuit kartonnen pakken in flessen gegoten en dan naar de tafels gebracht.Sommige flessen zo smotsig dat ze ws al 100 keer hergebruikt zijn.
En het motto van de bar is: als je het niet kan schroeven, nieten of spijkeren dan hoeven we het niet. Alle muren en plafonds hangen vol met meuk. Je kan het zo gek niet verzinnen of het hangt er.Maar wel beregezellig met heel vriendelijke mensen die je met 3 woorden engels op weg helpen in de menukaart. En lekker eten! Na het eten wilden we nog een koffie met melk. Werd er iets geroepen naar de bazin achter de bar, die keek even achter de gordijnen naar de overkant, riep wat terug en tegen ons werd er geblerd: " Si, ies posiebel". Bleek dat ze eerst moesten kijken of de winkel aan de overkant nog open was voor melk.

We hebben wel het idee dat het hier allemaal wat armer is dan in Argentinie. Puerto Montt is ook niet echt een toeristenstad en de wijk waar we zitten heeft geen huis wat helemaal compleet is of wat op zijn minst in de verf zit. Vandaag kwamen er een paar agenten langs op hun brommertje met kogelvrije vesten aan. Maar de sfeer is goed op straat en het is gezellig druk, uit elke kroeg komt zuidamerikaanse muziek en het barst hier van de kleine winkeltjes met fruit en wat lekkers te eten en drinken. En bij Perla is het helemaal gezellig.

Vandaag hebben we de San Angelmo markt helemaal afgelopen, veel handwerk, ze breien hier prachtige dingen met zachte alpacawol, en de groente en vismarkt. Bij de vismarkt, waar we heerlijke maar ook supersmerige onherkenbare dingen gezien hebben, zijn talloze visrestaurantjes. Gert hield het uiteraard weer bij zijn steak (hij eet zoveel vlees dat er weer haar op zijn hoofd groeit) maar ik heb gesmuld van reuzenmosselen en een variatie schelpen, met een visbouillonnetje erbij. Pisco sour als welkomsdrankje erbij en we waren weer happy.

We hebben geen foto´s meer kunnen plaatsen maar als we weer thuis zijn zet ik er nog wel wat op deze site. Ik denk dat dit wel het laatste stukje is. Vrijdag met de nachtbus naar Santiago en dan zaterdagmiddag via Sao Paolo naar Amsterdam, waar we zondagochtend aankomen.
We hebben ontzettend veel gedaan, gezien en meegemaakt, deze landen en de mensen hier hebben ons hart wel gestolen, maar dat horen we zowat van alle reizigers.

Hasta la Pasta en tot volgende week!!!!

Marion